نـگــاه من به نگــاه ضریح تا افــتاد         چه اتـفــاق عجـیـبــی میــان ما افتاد

چکید شرم نگــاهم و بی صدا افـتـاد            ببخش گرکه به پست تواین گدا افتاد

کریمه ای و به در گاه تو گدا بسیار

و من مثال همیشه برای تو ســربار

تو جلوه گاه حجابی تو از تـبار کرم              تویی مــلازم زهــرا ملازمت مـریم

هوای صحن تو دل میبرد ز اهل قلم              من و تو و قلم و کاغذ و دو چشم ترم

که از توبیت به بیت با اجازه بنویسم

و با جنون خودم شعر تــازه بنویسم

چه دردها که ز اسرارعشق درمان شد            چه چشمها که به عشق تومست وگریان شد

به پیشگاه توهر کس مقیم ومهمان شد         کبوتــرانه دلش راهی خــراســان شد

یتیم آمــده ایم تا که تو پــنــاه شـوی

دوباره ضامن این قلب روسیاه شوی

کــنــار مسجد اعظم دلـم بهانه گرفت           بهانه ی حرم طوس عــاشقـانه گرفت

دوباره قلب مرا یاد او نشانــه گـرفت        که بازهم دلم ازدست این زمانه گرفت

مرا تو با کــرمت آشنــاتــرم گــردان

مرا دخیل گره خورده ی حـرم گردان

در آستــان تو دنـیــام جـمکــرانـی شد             و ذره ذره ی من صاحب الـزمانی شد

و صبح جمعه دلم گرم ندبه خوانی شد             به پای نوکــریــم وقت جان فشانی شد

ز بعد فصل خــزان فصل یــار می آیـد

دلم خوش است به اینکه بهار می آید